ارتباط شاخص‌های تنفسی باپیامد جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی در بیماران تحت پیوند عروق کرونر در بیمارستان شهید رجایی تهران، سال 1390

زمینه و هدف:جداسازی بیمار از دستگاه تهویه مکانیکی، مرحله مهم روند درمان در بخش مراقبت‌های ویژه قلبی می‌باشد؛چراکه این فرآیند زمان زیادی از تهویه مکانیکی را به خود اختصاص می‌دهد.این مطالعه با هدف تعیین ارتباط شاخص‌های تنفسی مؤثر در فرآیند جداسازی و اهمیت هریک از شاخص‌های ذکرشده در پیش‌بینی موفقیت‌آمیز جداسازی بیماران از دستگاه تهویه مکانیکی انجام شد. روش بررسی:در این مطالعه توصیفی-مقطعی، 251 بیمارتحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر با استفاده از روش نمونه‌گیری مستمر بررسی شدند. نمونه‌های پژوهش را تمامی بیماران بستری‌شده در بخش مراقبت ویژه در مرکز آموزشی، پژوهشی و درمانی شهید رجایی شهر تهران با دامنه سنی بالای 20 سال و کسر تخلیه‌ای بطن چپبالای 30%، تشکیل می‌داد.فهرست شاخص‌های تنفسی بیماران، قبل از جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی ثبت گردید. در تمام بیماران تحت عمل جراحی و تحت پمپ، مدت زمان بیهوشی یکسان بود. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های تی مستقل، کای‌مربع و رگرسیون لجستیکتجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها:در این مطالعه از بین شاخص‌های تنفسی مؤثر در جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی قبل از عمل پیوند عروق کرونر، حداکثر فشار دمی‌(9/0=β)؛بیشترین تأثیر را در پیش‌بینی پیامد جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکیداشت. نتیجه‌گیری:با توجه به نتایج این مطالعه مبنی بر اینکه شاخص‌های تنفسی ‌بیشترین تأثیر را در پیش‌بینی پیامد جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی دارند (9/0=β)، توصیه می‌گردد این شاخص در تعیین آمادگی بیماران برای جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی و پیش‌بینی پیامد جداسازی به‌عنوان یک شاخص ارزشمند در بالین بیماران استفاده شود.